بررسی اثر غشاهای دیالیزی پلی سولفان و هموفان بر میزان هیپوکسمی بیماران همودیالیزی

سابقه و هدف: یکی از عوارض مهم همودیالیز در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه هیپوکسمی می باشد که این مسأله با عوامل متعددی و از جمله با نوع غشا دیالیزی به کار رفته ارتباط دارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان هیپوکسمی در بیماران همودیالیزی با تأکید بر نوع غشا دیالیزی به کار رفته می باشد. مواد و روش ها: : این تحقیق به روش crossover - clinical trialبر روی 29 بیمار بخش همودیالیز بیمارستان فاطمیه شهرستان سمنان در سال 1383 صورت گرفت. درصد اشباع اکسیژن خون شریانی در زمان های مختلف قبل و پس از شروع دیالیز در دو گروه مصرف کننده غشا پلی سولفون (جزو فیلترهای سنتتیک، با سازگاری زیستی مناسب) و هموفان (جزو فیلترهای سلولزی، با سازگاری زیستی کم) تعیین و مقدار کاهش آن در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: میانگین کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی در زمان های 5، 30، 60 و 120 دقیقه پس از شروع همودیالیز با غشا هموفان به صورت معنی داری بیش تر از پلی سولفان بود ( 001/0p<). در هر دو فیلتر بیش ترین میزان این کاهش در زمان های 30 الی 60 دقیقه پس از همودیالیز بود. نتیجه گیری: استفاده از غشا دیالیزی پلی سولفون منجر به افت کم تر اشباع اکسیژن خون شریانی درحین همودیالیز می گردد. توصیه می شود که در بیماران پرخطر (به ویژه در بیمارانی که مشکلات قلبی و ریوی دارند) جهت کاهش میزان بروز هیپوکسمی در حین همودیالیز از این غشا استفاده شود.